Bilinen ilk icki oldugu düsünülen sarabin bulunmasi, cesitli efsanevi ve mitolojik anlatilara konu olacak kadar eskiye dayanmaktadir. Bu kadar köklü bir gecmisi olan sarabin edebiyattaki gecmisi de oldukca eskidir. Arap edebiyatinin ilk yazili örneklerinden itibaren siirde islenilen bir konu olan sarap, daha sonraki dönemlerde siir ve tasavvufi düsünce sistemi arasindaki etkilesimin sonucunda siir dilinde özel bir anlam kazanarak Dogu edebiyatlarinin en önemli sembollerinden biri haline gelmistir.
Klasik Türk siirinde, asli vatanindan ayri düsmüs olan insanin durumu bir sar- hosluk hali olarak nitelendirildigi gibi, oraya tekrar dönen insanin durumu da sarhosluk seklinde nitelendirilmektedir. Yine sadece ask degil, sevgilinin sözü, dudagi, busesi, bakisi, yüzü ve güzelligi de asiga sarhosluk veren birer saraptir. Bu siirde sarhosluk sadece asigin sifati da degildir. Her unsuru ve özelligiyle asigi sarhos eden sevgilinin gözü, bakisi ve hatta kendisi de naz ve gurur sarabiyla sarhos olmus bir sekilde tasvir edilmektedir. Bütün kainatin sevk sarhosu olarak nitelendirildigi bu siirde, ask ve sevk sarhoslugunun disinda kalanlar ise gaflet, devletikbal, gurur ya da riya sarabiyla sarhostur. Sadece yasama dair unsurlar degil, ecelin kendisi de bir sarap, insanligin ortak pay- dasi olan ölüm hali de bir sarhosluktur. Böylece klasik Türk siirinde sarhosluk, bütün insanligi ve hatta evreni icine alacak kadar genis bir alana yayilmis olmaktadir.
