1980li yillarin ortalariydi. Nüfusun cogunlugunu olusturan orta ve alt gelirli ailelerin yasadigi tikisik Istanbul mahallelerinden birinde yasiyorlardi. Birbirlerine yaslanmis, bircogu yasli ve ahsap, 3 ya da 4 katli, bazisi cumbali evlerdeki tekdüze yasamlarinin disinda bir hayati da sokakta buluyorlardi. Ismiyle müsemma Uzun Hafiz Sokagiydi bu sokak. Bir ucunda Marmara Denizinin dogu sahilini gören bir yokus, diger ucunda ilk istasyon olan Haydarpasa Tren Garindan kalkan trenlerin gectigi eski bir tas köprü vardi. Sahildeki dolmus ve otobüs duraklarina ve vapur iskelesine kadar uzanan genis kaldirimli Rihtim Caddesindeki mütevazi kalabaliga inilen yedi sokaktan biriydi. Henüz cocukken ilerisinde hep ne oldugunu merak ederek, anne ve babalarinin ellerini tutup yürüdükleri bu sokak, genclige merhaba dedikleri o günlerde diledikleri kisi olabildikleri tek yerdi.
