Onu tanidigim zaman anladim evin dört duvar, bir catidan ibaret olmadigini. Saclari, kokusu, dokunusu evim olacak kadar sicakti.
Insan tanir miydi onun sonunu getirecek diger yarisini Görür görmez anlamistim ben. Tanimistim, bilmistim. Elimi bile bile atese uzatmistim, yanmak icin bile olsa...
Bu on yil icerisinde onunla yollarimiz cok kesisti, cok ayrildi. Sandiginin aksine hep bir arada degildik. Cünkü o, beni görmüyordu. Etrafi o kadar kalabalikti ki...
Bu rüzgara kapilmayi, ne kadar savrulursam savrulayim onun pesinden gitmeyi istiyordum. Neydi beni ben olmaktan cikaran Dogrularimdan, degerlerimden uzaklasmama neden olan; sonunun acidan baska bir sey getirmeyecegi belli olan bu durumu direnmeden kabul etmemin sebebi neydi
Kalbim, beynim onun disindaki hicbir olguyu kabul etmiyordu. Kendi mezarimi kazdigimi bilmiyordum...