20. yüzyilin baslarinda Ceditcilik hareketiyle beraber tesekkül etmeye baslayan cagdas Uygur siiri Abdulhaluk Uygur, Kutluk Sevki, Nimsehit, Memtili Tevfik, Lutpullah Mutelip, Abdurehim Ötkür ve Turgun Almas gibi önemli temsilcileri, milli uyanis ve hürriyet merkezli tema ve konulariyla 1949 yilina kadar kendi mecrasinda seyrederken, Cin komünistlerinin söz konusu tarihte Dogu Türkistani isgali ve hemen arkasindaki politik sürecte propaganda aracina dönüstürülerek dogal gelisim ortamindan saptirilmis, edebi ve estetik kriterlerin degil ideo-politik ölcütlerin gecerli oldugu, Cin Komünist Partisi ve onun baskani Mao Zedungu övme, yüceltme ve savunmayi esas alan belirli ve sinirli konularin islenebildigi 1960-1970li yillardaki cöküs devresinden sonra, 1980li yillarda tekrar normal seyrine kavusmus, Tayipcan Aliyev, Abdukerim Hoca, Kurban Barat, Arslan, Bogda Abdullah, Imin Ehmidi, Tahir Talip, Osmancan Savut ve Yasin Zilal gibi temsilcileriyle eser vermeye devam etmistir.

1966 S 1976 yillari arasindaki Kültür Devrimi sirasinda büyük acilar ceken, ölümün kiyisindan dönen sairler 1979 yilindan itibaren yürürlüge giren disa acilma politikasina ragmen, yönetime duydugu güvensizlikten dolayi, duygu ve düsüncelerini acikca ifade etmekten cekinmis, imge ve sembollerle kapali bir bicimde yansitmaya calismislardir. Bu durum siirde daha farkli bir dil, bicim ve üslubu gerektirmistir. 1980 yillardan itibaren dünya edebiyatini takip etme firsat ve imkani bulan sairler kendi ihtiyaclarina en uygun siirin modernist siir oldugunu kesfetmisler ve bu siiri hemen benimsemislerdir.