Sezgin Kaymazin, kendi okurunu edinmesini sağlayan ve yeni kuşak yazarlarda fazla rastlanmayan hasletleri var. İnsanlari, özellikle kaderin sillesini yemiş olanlari, aşağidakileri, kaybedenleri iyi taniyor. Mistik olmayan, bir bakima o insan iyiliğini cisimleştiren bir gerçeküstü fanteziye dayaniyor çoğunlukla romanlarinin kurgusu. Lucky, Sezgin Kaymaz romaninin bütün bu hasletlerinin hakkini veriyor. Yine çok iyi işlenmiş insan manzaralari sunuyor. Pek de muteber sayilmayan insanlarin iç dünyasini ve ilişkilerini gerçekçi ve eğlenceli bir muhabbetle aktariyor. Yardimci rollerde Cinayet kariyerli bir özel şoför, kaknem kayinvalide, sinek kadar mide bulandirici bir kayinço... Ama başrolde bambaşka birisi var Bir köpek Simsiyah bir doberman. Kayiş gibi siyah, insan canlisi, müdanaasiz, küstah ama taniyanin yüreğine sokmak isteyecek kadar sevdiği kocaman bir doberman. Bir kiz-köpek, bir şillik. Lucky, konuşuyor, eyliyor, insanlari buluşturuyor, onlarin gözünü açiyor, kaderlerini değiştiriyor. Sezgin Kaymazin bu romanindaki gerçeküstü öğe, insanüstü pardon, köpeküstü melekeler taşiyan bu köpek. Romanin öncekilerden bir farki ise, gerçeküstü-fantastik öğenin haydi Sezgin Kaymaz tiplerinden biri gibi konuşalim tabak gibi aşikâr değil, belirsizleşmiş, hayal-meyal, hatta normal karşilanabilir tarzda olmasi.