Kendi karşisina çikiverse kendi de kendinden korkardi; çok iriydi bir kere, gördüğün göreceğin en iri köpeği bununla mukayese et, o ince belli çay bardağiysa bu on sekiz bardaklik semaverdi, öyle bir iri, öyle bir iri. Bir hirlasin, elli kiloluk hiltiyle asfalt deliyormuş, bir havlasin, gök gürlemiş sesi çikarirdi. ... Korkunçtu, bunu kabul ediyordu, ama şunu da kabul ediyordu, gördüğü onca eziyete rağmen ne insan ne hayvan, kimseye bir kasti olmamişti. ... Fenalik etmekten israrla çekinir, mecbur kalmadikça insan olsun hayvan olsun kimseye ilişmez, birak ilişmeyi, yan gözle bile bakmazdi.

Üc köpeğin, arafta bir merhumun, bir düz dünyaci meleğin, bir de apartman sakinlerinin hikâyesi bu

Köpeklerden biri nasil temiz, nasil saf, nasil güzel avanak bir kara azman... Biri Angaranin cello bello takimindan bir beyaz... Biri yürek yakan bir âfet. Böyle bir üçlü çete.

Araftakinin dünyasi ahireti birbirine dolanmiş, feleğini şaşirmiş.

Apartman sakinleri ve dahi mahalle halki, recm şehvetine kapilmiş, itlaf ekibi duasina çikmişçasina köpek taşliyor.

Düz dünyaci melek, kurt çakal bir, börtü böcek bir, çali çiçek bir, dal budak bir, ağaç orman bir, orman insan bir, her şeyin bir olduğunu anlatiyor sabirla.

Bütün bunlarin birbiriyle ne alakasi var peki İşte, düz dünya hikmeti.