Bir sevdaydi Izmir, Sancar icin. Sadece Izmiri cok seviyorum, demek yeterli degildi ona göre. Izmire gercekten gönül verenler, bu sehre sevgisini, bagliligini göstermeli, sahip de cikmaliydi ayni zamanda. Nitekim onu bir sivil toplum lideri, kanaat önderi yapan ve Izmir Baba olarak anilmasini saglayan, bu düsünce idi. Sehre emegi gecen degerleri aniyor, garibanlara yardim elini uzatiyor, gönüllü bir arabulucu olarak, Izmirlilerin sesini yöneticilere duyuruyordu. Sakip Sabancinin dedigi gibi, Izmirin kedileri bile taniyordu Sancari. Kocaman yüreginden, bir vefa bumerangi göndermisti Izmire. sik oldugu sehrin sakinleri de, onu Izmirin Babasi ilan ederek geri göndermislerdi bu bumerangi. Bir baba olmanin sorumlulugu ile ömrü boyunca, evladini, Izmiri sahiplenmis, sevmis, korumustu. Yasaminin anlami olmustu Izmir. Bir amaca askla baglanmis bütün büyük insanlar gibi, Sancar da sevdasi ile ölümsüzlesmisti. Onu Izmirinden, ancak ölüm ayirabilmisti. Hayata gözlerini yumdugu gün, gözyaslari sel olmus, koca bir sehir yetim kalmisti. Bu kitap, Sancar Maruflunun Izmire adadigi, eylemleriyle ve erdemleriyle deger katarak zenginlestirdigi yasamina bir saygi durusudur.
