Modern Öykü, öyküye iliskin kuramsal görüsleri gözden gecirip yapisöküme ugratan, türün cercevesini genisleten, yapilan incelemelerde kuramcilarin israrla görmezden geldigi karanlik noktalara odaklanan bir calisma. 20 yüzyil edebiyatina farkli aygitlarla yaklasan Louis Althusser, Fredric Jameson, Mikhail Bakhtin, Terry Eagleton gibi düsünürlerle bakisini parlatan Dominic Head, öykünün sosyal ve tarihsel baglamda ele alinmasi gerektigini, hatta modern öykünün parcalanmislik, eksilti, belirsizlik gibi ayirt edici özellikleriyle tanrisiz dünyanin ürünü oldugunu kastediyor. Hatta bicimsel yapiya sirt cevirmeksizin, öykünün ortaya cikma kosullarina da dikkat cekiyor. Öyküye özenli modern bicim diyen Head, türün hakim ideolojiyle dogalliginda catistigini iddia ediyor. Kuramini Althusserin göreceli özerklik, Mikhail Bakhtinin catisan sesler kavramlariyla insa eden Head, pratigini bes modern IrlandaliIngiliz yazarin metinlerini cözümleyerek yapiyor. James Joyce, Virginia Woolf, Katherine Mansfield, Wyndham Lewis ve Macolm Lowrynin eserlerini analiz ederken, öykünün günümüz yasamini tasvir eden önemli bir tür oldugunun altini ciziyor. Modern Öykü, türe iliskin kuramsal calismalarin eksik ve sayica az olmasindan bahsetmiyor yalnizca, öykü türüne iliskin degerlendirmelerin belli bir kanonik okumayla, bicim üstünden yapilan ve birbirini tekrar eden incelemelerle sinirli kaldigini da kanitliyor. Romana veya siire göre tanimlanmaya alismis öykü, ona göre kisisel deneyimle toplumsal örgütlenme arasindaki karmasik görünümü ifade ediyor. Headin calismasi postmodern edebiyat adlandirmasina iliskin ipuclari da sunuyor.
