20. yüzyilin son dönem asiklarindan Sefil Selim, hem kendi dönemi icindeki siir anlayisi acisindan hem de siirinin gecmis ve gelecekle kurdugu iliski acisindan oldukca kiymetli bir sairimizdir. Onun siir anlayisinin temelinde derin tasavvufi anlam boyutlari ve divan edebiyatinin caglari asarak günümüze ulasan sekil ve icerik özellikleri yatmaktadir.

Sanati, dünya görüsüne uygun olarak insan sevgisi ve vahdet inancina dayanan sair, insanoglunun dünya hallerine, kulun diger kullarla ve Rabbi ile kurdugu iliskiye dair pek cok siir söylemis ve bu siirlerle bir ayna misali kula kendi benligini ve Hakki göstermeyi düstur edinmistir. Anadolunun yüzyillari asarak gelen bütün seslerini bir yakaris seklinde siirine nakseden halk sairimiz, batin derinligi olan, edeb muhitlerde yazili ya da sözlü olarak bir sonraki nesle aktarilan, yüzyillarin kültürel birikimini dile getiren arifane ve asikane siirleriyle gönlümüzdeki ve gelenek icindeki müstesna yerini kazanmistir.