Bu eser pagan bir baba ile koyu Katolik bir ananin ocaginda yetisen ve kendisini bildigi yastan itibaren Tanriyi arayan, nihayet Milanodaki bahcesinde duydugu bir sesle irkilip Onu gönlünde kesfeden bir düsünürün tövbesidir; Tanriyi bulmadan önceki yasantisinda kendisini günahkar olarak nitelendiren, Tanriyi bulduktan sonraki yasaminda hafizasina üsüsen bütün günahlarini itiraf ederek arinan ölüme yazgili bir insanin, ölümsüzlük karsisinda bütün acizligiyle boyun egisi ve ruhani kata yükselerek yeniden dirilisidir.
Bu eser hakikati ararken düstügü dünyanin kaynar kazaninda debelenip duran, kimi zaman Manicilerin, kimi zaman Ciceronun, kimi zaman Platonun, kimi zaman Süphecilerin ögretilerine dalan, ama hicbirinde kaygilarina sifa bulamayan kipir kipir bir ruhun sessiz cigligidir.
Augustinusun kendi dilinden bir özyasam hikayesi sayilan bu eser bastan sona okunup anlasilmadikca Hiristiyanligin ve Bati felsefesinin en önemli sahsiyetlerinden biri olan Augustinus üzerine her okuma ya da her calisma yarim kalacaktir.
