Engin Akyürekin Sessizlik adli öykü kitabi okuru; insanlarin birbirlerini gözünün icine bakarak tanidigi, konusarak dokundugu, dertleserek anlastigi yillara götürüyor. Cocuklarin hala cocuk oldugu, bos arazi görünce topu alip kostugu, komsularin teklifsizce birbirlerinin kapisini caldigi, bayramlarin hep birlikte kutlandigi, mutluluklarin acilarin paylasildigi Asklarin likelara kurban gitmedigi, sessizligin ayrilik anlamina geldiginin bilindigi yillara.
Arsizligi aramizdaki iliskinin zamansal yolculuguyla ilgili degildi. Arsiz oldugu zamanlar gözlerini bana diker, benimle dalgasini gecip kedilik görevlerini asla yerine getirmezdi. Kedinin görevleri mi olur, demeyin. Hani kendini iki sevdirir, yalandan mauvv der, oyun icabi da olsa sucluluk duygusu yaratir ya, ondan diyorum...
Dünyanin en güzel ask sahnesini cekiyorduk. Kolumdaki hesap makineli saatime bakarak Pardon Saatiniz kac demisti. Saatim 8.15i gösteriyordu. Zamanin ceyrekliginin bir lüzumu yoktu. Yirmi gecelerde inecekti zaten. Sesini icimin kayit cihazi hafizasina almisti. Bütün seslerde artik onunda notasi olacakti.
Elimdeki kömür parcalarina bakip kardan adamimla konusur gibi Anne iyi adamlar hep güzel mi gülerler
Nerden cikti simdi bu, kim söyledi bunu sana
Kim söyleyecek Kardan adamim.
Das Neue Buch von Engin Akyürek Schweigen ist ein Geschichtenbuch für alle Leser; die Menschen lernen sich kennen, indem sie sich in die Augen schauen und sich mit Worten berühren. Es ist bekannt, dass Kinder noch Kinder sind, und wenn sie ein Gelände sehen und stürmend Ball spielen ...
