Et, kemik degilmis insani insan yapan; sevgi mana getirirmis varliga. Bense simdi yabanci bir denizde yüzme bilmeyen tayfa gibiyim. Kimse cigligimi duymayacak. Sezarin kilici üzerinde ciplak ayak yürüyorum, ince bir tini zerk ediyor ismimin her harfi, kadinligimi sorguluyorum. Ah bu hayat Iceriden disariya söküp kopariyor her zerremi. Ah bu insan Düsündürdükce kendini her bir yudum kahvede sekli degisiyor yüz cizgilerimin. Kendime dahi gelemiyorken, ayri yerde yaziliyor düslerim.

Elfida; dönem olaylarinin ortasinda büyüyen bir cocugun, rüzgarla zamanin ötesinden getirdigi, mistik masallar ve yasanmis hayatlarin en nihai özetini fisildiyor kulaklarimiza. Kadinligin insan olmaktan öte, dogurdugu zamanlar bütününde, doguramadigi icin boslukta savrulan karakterin, icindeki acilari kusarak bir baska hayati mutlu etme gayesini anlatiyor. Aski, alevlerle yakiyor cölünü umutsuzca, yagmur yagmiyor ve toprak kömür karasina dönüsüyor her sayfada.