Altindagi islemek, bir cosku, bir ürkü, bir korku, bir heyecan, bir devinim ki.. Arsiz bir sevda oldu. Isledikce nakisin zorlugunu kavriyorum. Sordukca, arastirdikca ögrenme susuzlugum kaleme, kagida, bakisa, yürüyüse, düsünceye yansiyor. Bu yorgunlugun, bu devinimin dinginligini, yine bu calismanin güzelliginde, deyiminde, türküsünde, yikayip astigi renk renk camasirinin seyrinde buluyorum.
Altindag icin, Alti dag, üstü gök diyor bir kücük kentsoylu aydin. Bazilarina da Altindag, gecekonduyu ve lümpenligi cagristiriyor.
Ben de yeni insan tipiyle gecekondularin cekirdegini anliyorum. Sevdaya uzaktan bakan kadinlari, yanlislari bol kabadayilara öykünen cocuklari, siseye teslim olan kumarcilari, gencleri, kücük saksilarda bahce özlemini gideren, buna karsin bir-iki odali evlerinde yasam coskulariyla cocuk sayilarina cocuk katan, sevdayla sevinci ve aciyi paylasan insanlarimi anliyorum.
Yasar Seyman
