Kisinin; icgüdüsel iklimi ask ve sevgidir. Bu iklimden uzaklasan, kendinden ve hayattan kopmus sayilir.
Güvensizlik; kendisinin ve karsisindakinin sevgisinden karsilik beklenmesiydi. Bu durumda gecenin ve gündüzün kabustan farki yoktu.
Süphe; sadece kendi sevgisine inanarak baskasinin sevgisine inanmamakti. Bunun sonucu, kisinin; geceleri yalnizlik ve karanlik icinde kalmasi, gündüzleri kalabaliklar icinde bosluklari doldurmasiydi.
Özgüven; hem kendi sevgisine hem de karsisindakinin sevgisine inanmak, arayis icinde olmamak demekti.
Umut ise; duygusal ve psikolojik bir enkazin icinde yok olusu reddederek karanligi ruhla delmek, hayatta ben varim ve kendimle gurur duyuyorum diyebilmekti.
Bir düsü vardi sevgilinin. Sevmek demek bir delinin bir düse inanmasi demekti.
