Günes kirmizi bir tepsi gibi ufkun üzerinde dururken, bulutlar renkli bir aleme bürünmüs; cöl susuzlugun remzi, kum tepelerinin her biri uyuyan bir dev...

Gökler ve cöller alabildigine uzanirken bir adam yollari adimliyordu, bu Musaydi.

Anladi ki bu ayaklar, bu vücudu cekmeyecek... Ekmek torbasini yastik yapti, kumlarin üzerine uzandi, bulutlar gitmis, yildizlar parliyordu. Gökleri silip süpüren kim

Yildizlar kayiyordu, birilerini taslarcasina...

Uyudu, uyandi, yine yildizlar, yine cöl... Ölmedigime göre yasamaliyim. Yürümeliyim, bu adimlarla yollar biter, yürümeliyim... Yine vahalar cikar, yine kervanlar görünür. Ben kimsesiz yollarin yolcusuyum. Benim hayatim baska...