Bir sey olmaliydi, bu gercekdisi geceye yakisan bir sey. Odasina girdigi anda da oldu bu. Isik yanmiyordu, yalnizca perdenin araligindan süzülen ayisigi, mavi mavi isildiyordu. Orada biri oturuyordu. Calisma masasinda. Lucindanin hapsirmasiyla basini geriye cevirdi. Kocaman acilmis gözlerle bir süre birbirlerine baktilar. Masaldaki figürün yüzü, gercek bir yüz degildi Iki gözü olan büyük, oval, mavi bir bir dügmeydi bu yüz.
Sensin... diye mirildandi Lucinda.
Dügme yüzlü basini salladi. Güzel bahcivan kadin, dedi, cok dogal bir sey söylermiscesine. Gelecegimi biliyordum.
Lucinda icin ressam Max Ernstin resimleri arasinda gececek serüven dolu bir yolculuk baslamisti artik. Yol uzun ve tehlikeliydi, coktandir kayip olan bir resmin bulunmasi da bu oyunun bir parcasiydi.
